Παχυσαρκία ή ανάγκη για επικοινωνία

Στις μέρες μας, η παχυσαρκία είναι ένα θέμα που μας απασχολεί αρκετά, είτε γιατί μας αφορά άμεσα είτε γιατί αφορά κάποιο δικό μας πρόσωπο. Ιδιαίτερα, τα άτομα που το ζουν προσωπικά, έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά με προκαταλήψεις που πολλές φορές αγγίζουν τα όρια του κοινωνικού ρατσισμού. Κάποιες από αυτές είναι ότι οι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι άνθρωποι 1) είναι ψυχολογικά διαταραγμένοι και χαμηλής νοημοσύνης, 2) δεν έχουν θέληση, διαφορετικά θα έχαναν βάρος, οπότε είναι επιλογή τους, 3) είναι άπληστοι και παίρνουν βάρος λόγω της μη-ελεγχόμενης λαιμαργίας τους, 4) είναι συνεχώς χαρούμενοι, 5) είναι τεμπέληδες και βρώμικοι, και 6) δεν είναι ελκυστικοί. Σαν αποτέλεσμα, αυτά τα στερεότυπα «πιστεύω» επηρεάζουν προσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις και κάθε έκφανση της ζωής αυτών των ανθρώπων, με κύριο χαρακτηριστικό την περιθωριοποίησή τους.
Όμως ποιοι πραγματικά είναι αυτοί οι άνθρωποι και τα αισθήματά τους; Και το κυριότερο, τι μας ωθεί να καταναλώνουμε υπερβολικές ποσότητες φαγητού; Έρευνες έχουν δείξει ότι τα υπέρβαρα ή παχύσαρκα άτομα στην πραγματικότητα αντιπαθούν τον εαυτό τους, αποστρέφονται τις διατροφικές τους συνήθειες και νοιώθουν περιφρόνηση για την αδυναμία τους να αντισταθούν στη λαχτάρα τους για φαγητό. Εμφανίζουν κατάθλιψη, είναι θυμωμένοι και έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση. Δεν εμπιστεύονται τον εαυτό τους και τους άλλους, είναι τελειομανείς και συχνά χαρακτηρίζονται από παρορμητική σκέψη ή συμπεριφορά. Είναι πολύ κριτικοί με τον εαυτό τους και δεν μπορούν να αναγνωρίσουν και να διαχειριστούν σωστά στα συναισθήματά τους. Νοιώθουν ότι δεν ελέγχουν τις ανάγκες τους, αντίθετα ότι ελέγχονται από το περιβάλλον. Πιστεύουν ότι το σωματικό τους βάρος είναι η κύρια αιτία της δυσαρέσκειας και της δυσφορίας τους, ίσως επειδή αρχικά φαίνεται πιο εύκολο να αλλάξουν αυτό παρά άλλες πτυχές της προσωπικότητάς τους.
Συνήθως, οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα υγείας έχουν μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον το οποίο δεν κατάλαβε και δεν ανταποκρίθηκε επαρκώς στις ανάγκες και τα συναισθήματά τους. Σαν αποτέλεσμα, δεν έμαθαν ποτέ να έχουν συνείδηση και πραγματική επαφή με τα συναισθήματά τους. Τρώνε για να αποφύγουν δυσάρεστα συναισθήματα και να σκεπάσουν το άγχος τους, τη μοναξιά τους, τη θλίψη τους, τον πόνο τους. Αυτό τους απαλύνει μεν προσωρινά, αλλά τους κάνει να νοιώθουν περισσότερη ντροπή και ενοχές. Έτσι, αυξάνεται το άγχος τους και καταλήγουν να τρώνε ακόμα περισσότερο.
Το μυστικό για να καταπολεμήσει κανείς την υπερβολική ανάγκη του για φαγητό, είναι να μάθει να νοιώθει, να αντέχει, να αντιμετωπίζει τα αρνητικά συναισθήματα (θλίψη, πόνος, θυμός) και να καταλαβαίνει τι σημαίνουν γι αυτόν παρά να τα καλύπτει ή να τα απαλύνει με φαγητό. Με αυτό τον τρόπο, βλέπει το φαγητό στην πραγματική του διάσταση και αρχίζει να είναι ειλικρινής για το τι θέλει και για το πώς νοιώθει πραγματικά. Το σώμα, το μυαλό και το συναίσθημα αρχίζουν να συνεργάζονται και μετατρέπουν αυτή την φαινομενικά μονοδιάστατη προσπάθεια απώλειας βάρους σε αγώνα για προσωπική ελευθερία και για καλύτερη ποιότητα ζωής και συνδιαλλαγής με τους γύρω μας.